ANKARA HAMAMÖNÜ VE HAMAMARKASI

 

ANKARA ÖNÜM ARKAM SAĞIM SOLUM SOBE (02.07.205)

 

ODTÜ İnşaat Bölümünden sınıf arkadaşlarım ile her ay buluşmayı adet haline getirdik. Yeni yerler, değişik kültürler üzerine konuşmak çok hoşumuza gidiyor. Filiz, “Arkadaşlar, Ankara’da ST Petersburg Meydanı var biliyormusunuz?” deyince “Allah Allah öyle bir meydan mı varmış?” dedik. Hiçbirimiz duymamışız.  Arkadaşımız, katıldığı bir Ankara gezisinde gittiğini ve Rusların Kurtuluş Savaşı yıllarında Ankara’da cepheden gelen yaralıların tedavi edildiği bir hastane kurduğunu ve onun anısına bu meydanın günümüze kadar geldiğini söyledi.

Leyla’ya söylediğimde, “Gidelim, zaten Hamamönü civarını gezmek istiyorduk, bahaneyle meydanı da görürüz” dedi. Yanıma yoldaş bulunca hemen program yaptım. Bölgedeki gidilecek yerleri çıkardım ve Leyla ile yola revan olduk.

Öğlen tam 12:00 de Opera durağında buluşuyoruz. Daha sonra 353 nolu otobüse binerek altı durak sayıyoruz. Öğlen saati olduğu için otobüsler tenha. Zekai Burak Hastane durağında iniyoruz. Karacabey hamamına doğru yürüyoruz.

Karacabey Hamamı, Hamamönü ve Hamamarkası diye bölgenin adlandırılmasına referans olan hamam. Talat paşa Bulvarı’nın bir tarafı Hamamönü, diğer tarafı Hamamarkası. Biz gezimize hamamın kendisi ile başlıyoruz.

Karacabey Külliyesi eski Ankara şehrinin kenarında, Hacettepe yakınında 1440 yılında tamamlanmış, cami, türbe ve hamamdan oluşan bir yerleşkeymiş. Hamamda bu külliyenin bir parçasıymış. Tarihi hamam, II.Murat’ın Kadı Askeri olan Celallettin Karacabey İbn-i Abdullah tarafından yaptırılmış.

Hamam 7/24 açık ve kadınlar ve erkekler kısmına iki ayrı kapıdan giriliyor. Biz yan taraftaki kadınlar kısmından giriyoruz. Günlük yıkanmanın dışında, gelin hamamı, kına gecesi gibi aktivitelerde yapılıyormuş. Üst katın korkuluklarına yıkanmış peştamallar asılmış. Valla bir gün gelip kese köpük yaptırmalı. Giriş 400 TL, kese köpük 200 TL aklımızda bulunsun. İçerde soğukluk kısmında resim çekmemize de izin veriyorlar.

Hamamdan çıktıktan sonra Hamamarkası sokağını takip ederek  Ankara Mevlevihanesi’ne gidiyoruz. Tekkenin kapısı kapalı, kapıyı çalınca bir görevli hanım, tadilat nedeniyle kapalı olduklarını söylüyor. Hiç olmazsa bahçeden, binanın dışını görmek istiyoruz. İçeriye buyur ediliyoruz.

Ankara Mevlevihanesi'nin tarihi, Osmanlı İmparatorluğu dönemine kadar uzanmaktaymış. 14. yüzyılda Mevlana Celaleddin Rumi'nin ölümünden sonra, onun öğretilerini sürdüren Mevlevi tarikatı, birçok şehirde tekke ve dergahlar kurmuş. Ankara Mevlevihanesi de bu geleneğin bir parçası olarak 17.yüzyılda inşa edilmiş.

Mevlevihanesi'nin mimarisi, geleneksel Osmanlı mimarisinin etkileyici bir örneğiymiş. Bahçesinde Mevlevi şeyhlerinin ve dervişlerinin türbeleri var. Mezarlık bölümü, tarikata hizmet etmiş önemli kişiliklerin kabristanını içeriyormuş. Mezarlardan birinde “Çiçekçioğlu Camii’ni Yaptıran zatın kabri” diye yazıyor. Bahçe tam bir kedi cenneti. Minnoş minnoş güneşleniyorlar.

Çiçeklioğlu camiinin önünden geçiyoruz. Sokaklardaki binaların hemen hepsi restore edilmiş. Ahşap kapılarının, kapı tokmaklarının resmini çekiyoruz. Leyla’ya üstteki tokmaklar erkekler, altta ki tokmaklar kadınlar için diye izahat verirken, camdan evin sakini,” Evet doğru söylüyorsunuz” diye laf atıyor. Etraftaki binalar çoğunlukla milliyetçi vakıfların, derneklerin tabelasını taşıyor, birkaç da iş yeri tabelası var. Ev olarak kullananlara pek rahat vermiyorlarmış. Evin sahibi bu konuda çok dertli.

Son cemaat yeri geniş ahşap saçaklı ve tavanlı cami ilgimi çekiyor. Ahşap saçak, altı ahşap direğe taşıtılmış. Direklerin tepesinde zengin profilli ahşap yastıklar var. Telli Hacı Halis Camii1769 yılına tarihleniyor. İçerisi nasıl sade, nasıl güzel. İşte camii dediğin böyle olmalı. Şatafattan, insanın dikkatine dağıtacak süsten uzak sade ve sevimli bir cami.

Bir diğer sokakta Kuran’ın surelerinden esinlenilerek yapılmış duvar panoları var. Neredeyse panoların boyutları kadar açıklama panoları yazılmış. 

Restore edilen binalardan biri de Altındağ Belediyesi Nikah Salonu olarak kullanılıyor. Yakınındaki konakta da “Kına Konağı” diye tabela var.

Gezimize ilham veren St Petersburg Maydanı’nı etrafta kime sorsak, kimse bilmiyor. Hamamarkası sokak ile İnci Sokağı’nın kesiştiği yerde bomboş bir alan görüyoruz. Alanın köşesinde yamuk bir taş var. Üzerinde Türkçe ve Rusça St Petersburg Meydanı yazmasa buranın o meydan olduğunu kimse anlamaz.

Sovyetler Birliği,1920 yılında Kurtuluş Savaşı döneminde Ankara’ya elçi göndermiş. Elçi Aralov, görevi  süresince  Hamamarkası’nda bir eve yerleşmiş ve burayı aynı zamanda  sefarethane olarak kullanmış.  Hatta çevresindeki binalar da kamulaştırılarak elçiliğe geniş bir alan kazandırılmış.  Ruslar burada bir hastane yapmışlar ve cepheden gelen yaralı askerlerimiz tedavi etmişler.

 Elçilik binası, çevresindeki 21 ev, bir cami ve bir dükkân ile birlikte 15 Ağustos 1922 gecesi yanmış. Yapılan incelemede, yangının, yere benzin dökülmek suretiyle çıkarıldığı anlaşılmış. Anlaşılan birileri, o yıllardaki Sovyetler ile olan yakınlaşmamızdan pek hoşlanmamışlar.

Ardından, Sovyet elçiliği, şimdi St Petersburg adı verilen meydanın arkasındaki eski Ankara Belediye Başkanlarından Mavazade (Mavioğlu) Tevfik Bey’in konağına yerleşmiş ve bugün, Atatürk Bulvarı üzerindeki elçilik binasına yerleştiği 1927 yılına kadar burada çalışmış. Bu bina şimdi, Türk-Rus Dostluk Evi olarak müze ev olarak kullanılmaktaymış.

2014 yılında dostluğun anısına  Altındağ belediyesi tarafından meydan düzenlenmiş ve hatta 2016 yılında öldürülen Rus büyükelçisi Andrey Karlov açılışta bir konuşma yapmış  ve “Artık Türkiye’nin kalbi olan Ankara’da, Rusya’nın kültür kalbi olan St Petersburg’un bir parçası olacak.” demiş. Devri daim olsun.

Tekrar Karacabey Hamamı’nın önündeki Talat Paşa Bulvarı’nın çıkıyor ve karşıya geçiyoruz. Hamamönü tarafını gezmeye başlıyoruz. Karşıya geçtiğimizde bir meydan görüyoruz. Meydanda İstiklal Marşımızın yazarı Mehmet Akif Ersoy’un heykeli ve Saat Kulesi var.

Hamamönü Saat Kulesi, 1900'lü yılların başında inşa edilmiş. Kulenin yapım amacı, o dönemde gelişmekte olan Ankara'da halkın zamanı takip etmesine yardımcı olmakmış. Dönemin belediye başkanı veya ileri gelenlerinden biri tarafından yaptırıldığı düşünülmekteyse de, kule hakkında kesin bir bilgi bulunmamaktaymış.

Hamamönü Saat Kulesi, tipik bir Osmanlı saat kulesi mimarisine sahip. Taş ve tuğla kullanılarak inşa edilen kule, kare planlı bir tabana sahip ve yukarıya doğru daralan bir yapıda  Kulenin üzerinde, dört tarafında da saat bulunan bir bölüm var. Saatin kendisi mekanik bir yapıya sahipmiş. Düzenli olarak bakımı yapıldığı söylense de saat bir saat ileriyi gösteriyor.

Yorulmuşuz, meydandaki kafelerden birine oturarak dondurma yiyoruz. Moladan sonra, Sarıkadı Sokağı boyunca yürüyoruz. Sokak da kafeleri hediyelik eşya satan dükkanlar var. Tarihi evlerin hepsi burada da restore edilmiş. Altındağ Belediyesi, binalardan bazılarının içini “El Ürünleri Pazarı” olarak kadınların takı, yelek, el örgü çanta vs sattıkları mekanlara dönüştürmüş.

“Yeşilçam Turkuaz Bahçe” diye bir kafe restoran ilgimizi çekiyor. Kapısında Adile Naşit’in elinde kahveci tepsisiyle çay taşıdığı Hafize Ana tiplemesi ile Sadri Alışık’ın Turist Ömer’i bizi karşılıyor. İçerisi Yeşilçam Müzesi gibi. Tuvalet kapılarına herifler ve avratlar diye yazarak cinsiyet belirtmişler. Herifler yazan kapıda  ünlü bir şarkıcımızın erkek hali, diğerinde de kadın halinin fotoğrafı var.

Ayşen Gruda’nın posterinin üzerinde kim bilir hangi filmde kullandığı bir replik yazılmış. ”İdealim yok, televizyonun taksiti bitsin, inşallah onu da alacağız”. Mekanı görme uğruna hiç acıkmamışken, çayla gözleme söylüyoruz.

     

Mehmet Çelebi Camii’nin dışardan fotoğrafını çektikten sonra Mehmet Akif Ersoy Edebiyat Müze Kütüphanesi’ne gidiyoruz. Burası bir edebiyat ve biyografi müzesi olarak türünün ilk örneğiymiş. Müze 2011 yılında Kültür ve Turizm Bakanlığı tarafından İstiklal Marşı’nın kabulünün 90. yılında açılmış ve İstiklal Marşı’nın yazarı Mehmet Akif Ersoy’a adanmış.

Müze-Kütüphane restore edilen iki katlı evlerden birinde. Kütüphanede Ersoy'un eserleri ve onun hakkında yazılmış kitapların da aralarında olduğu 7.000'e yakın kitap ve 100 süreli yayın bulunmaktaymış. Arşiv, Ankara ve çevresinin tanınmış yazarlarına ithaf edilmiş. Koleksiyonda Mustafa Kemal Atatürk, Çanakkale Savaşları ve Türk Kurtuluş Savaşı'nı anlatan kitaplar,  da yer almakta.

Müzenin giriş katında edebiyatla ilgili süreli yayınların yanı sıra ödüllü edebiyat eserleri ve yazar imzalı kitaplar da sergilenmekte.  Burada Mehmet Âkif Ersoy'un hayatına ve eserlerine ayrılan, şahsi eşyalarının da sergilendiği özel bir bölüm yer almakta. Üst katta Vedat Türk Ali, Ahmet Ümit, Buket Uzuner gözümüze çarpanlar. Bir diğer odada ise İşbankasının yayınladığı Hasan Ali Yücel Çevirileri tam set olarak yer almakta. 

Sarıkadı Sokaktan, paralelindeki Mehmet Akif Ersoy sokağına geçiyoruz. Tacettin Sultan Camii ve Dergahı’na giriyoruz. Önce bahçedeki Mehmet Akif Ersoy Kültür Evi’ne giriyoruz. Burası Mehmet Akif Ersoy’un, İstiklal Marşı’nı yazdığı evmiş.  Şairin iki arkadaşı ile sedirde oturmuş balmumu heykeli var.

Bodrum katta ki odaları gezerken, hoparlörden hafif bir sesle  “Çanakkale Şehitleri” şiiri okunuyor. Anne babası ile müzeyi gezmeye gelmiş yedi sekiz yaşında kız çocuğu şiiri ezberinden okuyarak hoparlördeki sese eşlik ediyor. Kız çocuğunu gözlerimiz yaşararak dinliyoruz. Ann ve babasına övgüler yağdırıyoruz.

Kapıdan çıkarken bizi şairin “Allah bu millete bir daha İstiklal Marşı yazdırmasın” sözü ve Türk Bayraklı resmi uğurluyor. Ruhu şad olsun.

Camii ve türbe yan yana. Türbede  Tacettin Sultan’ın ve oğlunun sandukaları var. Dergahın haziresinde dergahın müritlerinin yanı sıra, Muhsin Yazıcıoğlu’nun ve birkaç siyasetçinin daha mezarı göze çarpmakta.

Tacettin Degahı’ndan sonra tekrar Saat Kulesi’nin olduğu meydana çıkıyoruz. Hamamönü turumuzu bitiriyoruz. Karşı tarafa geçerek Talatpaşa Bulvarı boyunca yürüyor ve Hamamarkası Halk Meydanı’nda fotoğraf çekiyoruz. Meydanın caddeye bakan köşesinde bir çeşme var. Çeşme ile ilgili bir bilgi yok.

Meydana bakan "Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi"’ne gidiyoruz. Bahçeye açılan kapıdan girerek müze binasının kapısına varıyoruz. Bizi genç bir delikanlı karşılıyor. Kişi başı 50 TL ödüyoruz. Delikanlı müzede bize rehberlik edeceğini söylüyor.

Gazi Üniversitesi Türk Halkbilimi öğretim üyelerinin özverili çalışmaları ve Ankara Kalkınma Ajansı’nın maddi katkıları sonucu 15 Haziran 2013 tarihinde açılan Somut Olmayan Kültürel Miras Müzesi, kendi alanında Türkiye’nin ilk müzesiymiş. Bize rehberlik eden genç kardeşimiz Batuhan Çakıroğlu’da Türk Halk Bilimi bölümü mezunuymuş.

Batuhan bize UNESCO’nun “Somut Olmayan Kültürel Miras Listesi” hakkında bilgi veriyor. Bu liste beş ana başlıktan oluşuyormuş

1-    Sözlü Anlatım: Masallar, efsaneler

2-    Gösteri Sanatları: Karagöz, Orta Oyunu, Meddahlık

3-    El Sanatları: Çini, seramik, halı, kilim

4-    Doğa ve Evren: Hıdırellez, Festivaller vs

5-    Toplumsal Uygulamalar: Kahve geleneği, misafirperverlik

Müze, Gösteri Sanatları Atölyesi, El Sanatları Atölyesi, Mutfak, Muhabbet Odası, Gelin Odası, Masal Odası ve Oyun Odası ile beş başlığın dördü ile uyum sağlamış.

Rehberimiz önce Karagöz ve Hacivat, orta oyunu, meddahlık ve tuluat hakkında bilgi veriyor. Hay hak diye başlayıp, sürç-ü lisan ettiysek af ola ile biten gölge oyunu bizi çocukluğumuza götürüyor.

El sanatları bölümünde ebru yapımı ve baskı tekniği hakkında bilgi veriliyor. Ebru sanatının özelliği hiçbir eser diğerinin aynı değilmiş, hepsi eşsiz. Ebru fırçası, erkek atın kılından yapılıyormuş, sapı da gül ağacındanmış. Üzerindeki motifler için kullanılan aletlerde motife göre değişiyormuş. Tarak, biiz diye farklı aletler var. Ebru için suyun içine atılan kitre önemliymiş.

Baskı kısmında ise, baskı figürlerinin ne anlama geldiği anlatılıyor. Eli belinde kadın,gelinin çektiği kaynana kahrını, karanfil,ölümü kederi, gül,sevgiyi simgeliyormuş. Baskı için ıhlamur ağacı kullanılıyormuş. O kadar hafif ki, elimizde var mı yok mu belli değil. Duvarda üzerlikten yapılma nazarlıklar var. Üzerlik mezarlık bitkisiymiş.

 

Kahve odasının ortasında mangal var. Kahve o zamanlar nadir bulunan bir ikramlıkmış. O nedenle hatırlı misafirlere ikram edilirmiş. "Bir fincan kahvenin kırk yıl hatırı var" deyimi de buradan gelmekteymiş.

Mutfak kısmında reçeller, yufkalar, dizim dizim dizilmiş. Gelin odasında, çeyiz çakımı, lohusaya alkarısından korumak için bağlanan kırmızı baş örtüsü, bebeği sarılıktan korumak için üzerine örtülen sarı örtü, kısmet açma kilidi, yani şaman geleneğinden günümüze kadar gelmiş, sosyal hafızamıza nakış nakış işlenmiş her şeyi bir arada görmek mümkün. Tembel avrat dolabı bile var. Gelinin ya da kocasının zırt pırt alt kattan isteyebileceklerini, gelin in-çık yapmamak için bu dolapta hazır tutarmış.

Türk Halk Bilimi, şimdiler de Hacı Bayram Veli Üniversite’sinin çatısı altında devam etmekteymiş. Batuhan’da yüksek lisansını bu üniversite de yapmış. Cumartesi günü bahçede aşure kaynatılacakmış. Gelirsek çok sevineceğini söylüyor. Müzeden çok memnun ayrılıyoruz. Şimdiye kadar gelmediğimize hayıflanıyoruz. Bir de THBT’li olacağız.

Cadde üzerinde Afrika kültür Evi yazan tabela görüyoruz. İçeri girince buranın Afrika El Sanatları dükkanı olduğunu görüyoruz. Cibuti’den, Senegal’den, Fildişi’nden gelen kolye, küpe, tablo, minder ne ararsan var. Hediyelik eşya seçerken farklı bir şey arandığından aklımızda bulunsun.

Gökyay Vakfı Satranç Müzesi’ne gidiyoruz. Burası Akın Gökyay’ın 1975 yılında toplamaya başladığı Türkiye’deki tescilli, ilk ve tek satranç koleksiyonuymuş. 2012 yılında 412 satranç takımına ulaştığında Guinness Rekorlar Kitabına girmiş. Bugün 719 satranç takımına ulaşmış.

Dünyanın dört bir yanından 110 ülkeden temin edilen satranç takımlarında kültürel olaylar, tarihsel olaylar, özel tasarımlar ne ararsan var. Harry Potter, Asteriks, Şirinler, Yüzüklerin Efendisi derken gezerken bir müddet sonra algılayamıyorsun. Daha sonra bilgisayarda uzun uzun incelerim diyerek sadece fotoğraf çekip geçmeye başlıyorum. 

Koleksiyonda ahşap, metal, balık kemiği, mermer, sabuntaşı, keçe, polyester ve mermer tozu karışımından oluşan metal, sac ve döküm satranç takımlarına kadar çok sayıda materyalden üretilen satranç takımları yer alıyor. Akın Gökyay, koleksiyon için satranç takımlarını seçerken malzemeden daha çok, satranç takımının mensup olduğu bölgenin kültürünü yansıtacak bir özelliği olmasına önem vermiş.

Akın Gökyay babasının fotoğrafının altına, “Bir Minnet Borcu” başlığı ile “Beni annem Meliha Gökyay ile birlikte eğitip, topluma yararlı, dürüst ve ülkesini çok seven bir insan olarak yetişmemi sağlayan, fevkalade başarılı ve bilgili bir cebir-geometri emekli öğretmeni, iyi bir satranç oyuncusu olan, bana satrancı öğreten ve sevdiren kendisine karşı her zaman şükran duyguları ile dolu olduğum babam ve önderim emekli  Milli Eğitim Bakanlığı müfettişlerinden müteveffa  Mehmet Gökyay’ın aziz hatırası önünde şükranla eğilirim” diye yazmış. Fotoğrafın etrafına da cebir geometri kitapları konulmuş.

Müzede hem Türkçe hem de İngilizce olarak satrancın tarihçesi de anlatılmış. MS 100 ile 200  yılları arasına tarihlenen buluntularda, satranç taşına benzer taşlar, Kuşhan Devleti başkenti Dervazintepe’de bulunmuş. Tarafsız kaynaklar satrancın, Hindistan’a Kuşhan Türkleri tarafından getirildiğini belirtmişler. Satrançla ilgili ilk yazılı belgeler, Hint Hükümdarı II.Chandragupta zamanında ve “Chaturanga” adlı Sanskritçe oyunda rastlanmış (MS 380).

MS 531-579 yılları arası hükümdarlık yapan İran Şahı I.Hüsrev’e satranç takımı hediye edilmiş ve oyun “Çatrank” adını almış. MS 600 yılında Hindistan’ın Pencap bölgesinde oyunun kuralları son halini almış. Aynı yıl Araplar’ın İran’ı istila etmesi ile oyun Arap ve İslam dünyasında kabul görmüş ve adı “Satranj” olarak değişikliğe uğramış. Yine bu yıllarda satranç, Çin’de “Sat-RanÇu” adıyla oynanmaya başlamış.

İlk satranç taşları Afrasiyap’da, ilk satranç takımı ise Nişapur Türkistan’da bulunmuş. Satranç, Emevi Devleti döneminde İspanya’ya taşınmış ve İspanya üzerinden tüm Avrupa’ya yayılmış.

Arnavutluk taşına istinaden Bizans üzerinden yayıldığına dair tahminler de vardır. Kaynaklar Avrupa’da ki ilk satranç takımının Halife Harun Reşit tarafından Fransa Kralı Charlemange’ye hediye edilen satranç takımı olduğunu kaydetmekteymiş. Avrupa’da soylular arasında çok popüler bir oyun haline geldiğinde “Kraliyet Oyunu” Olarak anılmaya başlamış. Arap ve Avrupa el yazmalarının ardından İspanyol Lucena’nın  ilk basılı satranç kitabında satrancın o zamanki yeni ve bugün kabul gören kuralları açıklanmış.

19.yüzyıla gelindiğinde, Anderssen, Morphy, Rubistein ve Steinitz gibi güçlü oyuncuların katıldığı satranç turnuvaları düzenlenmeye başlamış. İlk resmi Dünya Satranç Şampiyonu, Wilhelm Steinitz olmuş ve satrancın sistematik oynama kavramının da babası kabul ediliyormuş.

Satranç Müzesi’nden sonra Gözcü sokaktan kaleye doğru çıkan yokuştan tırmanıyoruz. Sağdaki Asker sokaktan girdiğimizde. Ahi Şerafettin (Aslanhane) Camii’ne varıyoruz. 

Ahi Şerafettin (Arslanhane) Camisi  Anadolu’nun Orta Çağ Dönemi Ahşap Hipostil Camileri (Düz ahşap tavanın, mukarnaslı veya devşirme sütun başlıklı ahşap direkler tarafından taşındığı benzersiz bir ahşap yapı sisteminde inşa edilen camiler) olarak 2023 yılında UNESCO Dünya Mirası Listesi’ne kaydedilen beş camiden biri. Listedeki diğer camiler Afyonkarahisar’daki Ulu Cami, Eskişehir’deki Sivrihisar Ulu Cami,  ve Konya’daki Eşrefoğlu Camisi ve Kastamonu, Kasaba köyündeki  Mahmut Bey Camisi .

Camii Anadolu Selçukluları döneminde, caminin kitabesinde yazıldığı üzere 1289-1290 yılları arasında, Ahi Hüsameddin ve kardeşi Ahi Hasaneddin tarafından inşa ettirilmiş. Kitabede adı geçen iki kardeş, caminin yakınında türbesi bulunan Ahî Şerafeddin'in babası ile amcasıymış.

Camiinin gövdesi moloz taş kullanılarak inşa edilmiş. Kuzeyde ki taç kapının süslemesi mermerden mukarnas stili oyularak yapılmış. Köşesinde bulunan kalın yuvarlak gövdeli minare, sekiz köşeli bir kaide üzerinde yükseliyor. Kaide, Roma ve Bizans döneminden devşirme malzemelerle birlikte moloz taş ile minarenin gövde kısmı ise, patlıcan moru ve firuze renkli çinilerle ve tuğla ile örülmüş.

Camiye batı kapısından giriyoruz. Kapıda  süsleme olarak minarede olduğu gibi patlıcan moru ve firuze renkli çiniler ve tuğla kullanılmış.

Cami, kıble duvarına dikey dört sıra halindeki 24 ahşap sütunla beş sahna ayrılmış. Orta sahın yan sahınlardan daha geniş ve yüksek. Ahşap sütunların bitiminde  Roma dönemine ait devşirme taş sütun başlıkları var ve ahşap tavan bu sütün başlıkları üzerine oturtulmuş.

Tavan, ahşap konsol ve kirişlerle düz olarak yapılmış ve üzeri kiremitle örtülmüş. Rengarenk mozaik çinilerle kaplı mihrap, Anadolu'daki Selçuklu mihraplarının en güzellerinden kabul edilmekteymiş. Mihrabın süslemesinde alçı da kullanılmış.

Caminin minberi, Selçuklu devrinin tipik özelliklerini yansıtan, ceviz ağacından yapılmış orta boy bir minber. "Kündekâri minber" (Kündekarinin amacı altıgen, beşgen, yıldız gibi çeşitli geometrik şekillerde kesilerek birbirine kenetlenmiş küçük ahşap parçaları kullanarak düz yüzeyler oluşturmakmış) devrinin en başarılı örnekleri arasında gösterilmekteymiş.

Evvelce önünde ve etrafında pek çok arslan heykeli bulunduğu için halk arasında Arslanhane Camii olarak da anılan camii, birçok onarımdan geçmiş. En son  2010- 2013 yılları arasında Vakıflar tarafından restore edilmiş.

Camiye girdiğimizde yorgunluktan ölüyorduk. Ne hikmetse camiinin içinde yorgunluğumuzdan eser kalmadı. En çok buna hayret ettik.

Camiyi gezdikten sonra, Gramofon Kafe’de limonata pasta molası veriyoruz. Beş yıl öncede aynı yerde mola vermiştik. Tüm dükkanlar kapanmaya başlıyor. Akşam oldu neredeyse. Yokuş aşağı iniyor ve bir taksiye biniyor, Opera’da iniyor, başladığımız yere geri dönmüş oluyoruz.

Feryal Bekdik- Ankara